Αν και έχει περάσει αρκετό διάστημα, θεωρώ ότι η οινική βραδιά στο εστιατόριο Καλλίστή πρέπει να καταγραφεί. Φιλοξενούμενος του εστιατορίου το κτήμα Τέχνη Οίνου από το Μικροχώρι της Δράμας. Ένα κτήμα το οποίο έχω συμπαθήσει αρκετά.
Στο εστιατόριο δεν είχα την τύχη να ξαναβρεθώ. Οπότε ήταν μια ευκαιρία να το γνωρίσω. Η τύχη όμως δεν ήταν με το μέρος μας. Το μενού ήταν μια κρεμμυδόσουπα με κρουτόν και θυμάρι. Ενδιαφέρουσα επιλογή για την αρχή, γευστική και συνοδεύτηκε με τον οίνο Τέχνη Αλυπίας λευκό, ένα χαρμάνι από ασύρτικο και sauvignon που είναι και ένα από τα κρασιά που μου αρέσουν από το κτήμα. Έντονή οξύτητα, αρώματα εσπεριδοειδών, καλό σώμα, αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το ταίριασμα με τη σούπα.
Κατόπιν ήρθε ένα πιάτο με πατατούλες με καραμέλα λεμονιού. Αδιάφορο. Συνδυάστηκε με το ίδιο κρασί. Το κρασί αδικήθηκε τελείως από αυτό, το οποίο περισσότερο με συνοδευτικό κάποιου άλλου πιάτου έμοιαζε παρά με πιάτο το οποίο στέκεται αυτοτελές. Κρίμα.
Το κυρίως ήταν φιλετάκια μόσχου με σάλτσα ντομάτας και πουρέ από ρεβύθια και κόλιανδρο. Κομματάκια μοσχαριού λοιπόν, με μια μάλλον κρύα και άνοστη σάλτσα. Η ποσότητα επίσης ήταν ελάχιστη, και θα πρέπει να το σημειώσω. Το κρασί που συνοδεύσε το πιάτο ήταν το Τέχνη Red. Χαρμάνι cabernet sauvignon, merlot, syrah. Βαθοκόκκινο, αρώματα δαμάσκηνου και κερασιού, αίσθηση βανίλιας από την παλαίωση σε βαρέλι καθώς και πιπεράτο τελείωμα. Δυστυχώς καμία αρμονία με το πιάτο.
Το επιδόρπιο ήταν καλό, μαντολατο με παγωτό μήλου και συνοδεύτηκε με κρασί από άλλο παραγωγό, Samos Doux.
Το γενικό σχόλιο για τη βραδιά θα ήθελα να το δανειστώ από κάποιο φίλο "Wine Dinners never again...!
Οι βραδιές αυτές θα πρέπει να είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι το οποίο θα αφήνει στον οινόφιλο γευσιγνώστη έντονες εντυπώσεις και όχι μια βαθιά αίσθηση απογοητεύσης για τα χρήματα που δαπανά. Λυπόμαστε!
Στο εστιατόριο δεν είχα την τύχη να ξαναβρεθώ. Οπότε ήταν μια ευκαιρία να το γνωρίσω. Η τύχη όμως δεν ήταν με το μέρος μας. Το μενού ήταν μια κρεμμυδόσουπα με κρουτόν και θυμάρι. Ενδιαφέρουσα επιλογή για την αρχή, γευστική και συνοδεύτηκε με τον οίνο Τέχνη Αλυπίας λευκό, ένα χαρμάνι από ασύρτικο και sauvignon που είναι και ένα από τα κρασιά που μου αρέσουν από το κτήμα. Έντονή οξύτητα, αρώματα εσπεριδοειδών, καλό σώμα, αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το ταίριασμα με τη σούπα.
Κατόπιν ήρθε ένα πιάτο με πατατούλες με καραμέλα λεμονιού. Αδιάφορο. Συνδυάστηκε με το ίδιο κρασί. Το κρασί αδικήθηκε τελείως από αυτό, το οποίο περισσότερο με συνοδευτικό κάποιου άλλου πιάτου έμοιαζε παρά με πιάτο το οποίο στέκεται αυτοτελές. Κρίμα.
Το κυρίως ήταν φιλετάκια μόσχου με σάλτσα ντομάτας και πουρέ από ρεβύθια και κόλιανδρο. Κομματάκια μοσχαριού λοιπόν, με μια μάλλον κρύα και άνοστη σάλτσα. Η ποσότητα επίσης ήταν ελάχιστη, και θα πρέπει να το σημειώσω. Το κρασί που συνοδεύσε το πιάτο ήταν το Τέχνη Red. Χαρμάνι cabernet sauvignon, merlot, syrah. Βαθοκόκκινο, αρώματα δαμάσκηνου και κερασιού, αίσθηση βανίλιας από την παλαίωση σε βαρέλι καθώς και πιπεράτο τελείωμα. Δυστυχώς καμία αρμονία με το πιάτο.
Το επιδόρπιο ήταν καλό, μαντολατο με παγωτό μήλου και συνοδεύτηκε με κρασί από άλλο παραγωγό, Samos Doux.
Το γενικό σχόλιο για τη βραδιά θα ήθελα να το δανειστώ από κάποιο φίλο "Wine Dinners never again...!
Οι βραδιές αυτές θα πρέπει να είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι το οποίο θα αφήνει στον οινόφιλο γευσιγνώστη έντονες εντυπώσεις και όχι μια βαθιά αίσθηση απογοητεύσης για τα χρήματα που δαπανά. Λυπόμαστε!
