Οι συνήθεις ύποπτοι παρευρέθηκαν την Πέμπτη 26/11/2009 στο εστιατόριο Βασίλαινας στον Πειραιά για τη βραδιά γευσιγνωσίας των κρασιών του Κτήματος Γαία.
Προσωπικά δεν είχα βρεθεί ξανά στο εστιατόριο. Το μαγαζί διακριτικά απλό, με διάκοσμο που θύμιζε παλιό μπακάλικο (τοίχοι ζωγραφισμένοι σαν ράφια με προιόντα), αρκετά συμπαθητικό. Κουζίνα ημι-ανοιχτή για να μπορούν οι πελάτες να έχουν εικόνα της προετοιμασίας.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο, οι εκπρόσωποι του κτήματος είχαν επεξεργαστεί μια παρουσίαση με βάση τους αμπελώνες της Σαντορίνης, αλλά ο δαίμων της τεχνολογίας χτύπησε και τα ηλεκτρονικά μέσα δε λειτούργησαν. Πολύ μικρό το κακό.
Ξεκινήσαμε με κακαβιά από πετρόψαρα με ταπιόκα και αρωματικά συνοδεύομενη από Θαλασσίτη (ανευ βαρελιού). Πολύ καλό εισαγωγικό πιάτο, η σούπα βελούδινη και πολύ ταιριαστή με το ασσύρτικο. Για bonus η σούπα είχε μια γαριδούλα.
Μετά από κάποια αναμονή, εμφανίστηκε η σαλάτα με λάχανο, καρότο, μπρόκολο και μυρωδικά. Αδιάφορο πιάτο, μπορεί να το φτιάξει ο καθένας μας σπίτι του. Θεωρητικά το συνδυάζαμε με Ασσύρτικο Γαία wild ferment! Πολύ κακός συνδυασμός. Ένα πολύ δυνατό και πολύπλοκο κρασί για μια απλή σαλάτα.
Κατόπιν μιας ακόμα μεγαλύτερης αναμονής, κατά την οποία οι συνδαιτημόνες είχαν αρχίσει να αναστατώνονται, ήρθε το επόμενο πιάτο. Ρίκι "Σούσι", με αμπελόφυλλο, φρέσκο μάραθο και ούζο. Μία ελάχιστη ποσότητα ψαριού και το αμπελόφυλλο το οποίο είχε αρπάξει, συνοδευμένο από wild ferment ή το ροζέ 14-18h (από αγιωργήτικο). Μπορούσε ο καθένας να διαλέξει. Προσωπικά συνέχισα με το wild ferment, καθώς το θεωρώ εξαιρετικό και δε μπορούσα να καταλάβω τι θα προσέθετε το ροζέ σε αυτή τη φάση.
Το διάστημα αναμονής για το επόμενο πιάτο συνεχίστηκε ώσπου να εμφανιστεί η φρέσκια ρέγγα στη σχάρα με φασόλια, καρύδα, κουμ κουάτ και αυγά ρέγγας. Ο εκνευρισμός των συνδαιτημόνων επιτεινοταν. Η ρέγγα ήταν ωραία αλλά η ποσότητα ελάχιστη, μισή ρέγγα στο κάθε άτομο. Τα συνοδευτικά τα θεωρώ fusion.
Ευτυχώς το κριθαρότο δεν άργησε ιδιαιτέρως. Βέβαια δεν ξέραμε ποιός θα πρώτοφάει καθώς η μερίδα ήταν ατομική αλλά εμείς έπρεπε να το μοιραστούμε ανά τέσσερα άτομα. Πήραμε μια κουταλιά ο καθένας και υπήρξα τυχερός που κάποιοι δεν ήθελαν τα θαλασσινά και τα έφαγα εγώ. Συνέχιζα να πίνω wild ferment διότι το ροζέ μου φαινόταν ασυνάρτητο με τα πιάτα.
Το κυρίως πιάτο ήταν μάλλον το καλύτερο. Κατσικάκι με μπαχαρικά, κολοκύθα, φρέσκο κρεμμυδάκι και τζίντζερ συνοδευμένο με Γαία S (αγιωργήτικο με syrah). Αξιοπρεπές, νόστιμο και ο συνδυασμός με το κρασί καλός.
Τα γλυκά συνοδεύτηκαν από τον "Ανατολικό" (γλυκό αγιωργητικο από λιαστά σταφύλια με τεχνικές σαντορινιές ala vinsanto), μόνο που η παρέα είχε ήδη ζητήσει λογαριασμό και βιαζόταν να φύγει για να ηρεμήσει από τον εκνευρισμό που της είχε δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια των 3 προηγουμένων ωρών.
Να σημειώσω δε ότι οι άνθρωποι του κτήματος είχαν καταβάλει κάθε προσπάθεια για να απολαύσει ο κόσμος τους οίνους τους, αλλά δεν έβρισκαν υποστήριξη και στο τέλος φάνηκαν να απολογούνται προς εμάς (χωρίς οι ίδιοι να φέρουν ευθύνη για το τι συνέβαινε).
Βαθμολογίες για τα κρασιά θα αποφύγω να βάλω διότι αδικήθηκαν τη συγκεκριμένη βραδιά.
Μπορεί η ιδέα των οινογνωσιών συνοδεία φαγητού να ανθεί εν Αθήναις το τελευταίο διάστημα , αλλά οι προθέσεις δεν αρκούν. Χρειάζεται οργάνωση και πολύ μα πολύ προετοιμασία. Γνώση του κτήματος, των προιόντων του, της φιλοσοφίας του οινοποιού και του χαρακτήρα που προβάλει μέσα από τα κρασιά του. Χρειάζονται δοκιμές από τους διοργανωτές ώστε να επιτύχουν ένα γευστικά άρτιο αποτέλεσμα. Η αρμονία γέυσης-οίνου δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, αλλά απαιτεί εκπαίδευση καθώς και ταλέντο.
