Η ζωή είναι μια επιστροφή. Σε επιστρέφει στο παρελθόν. Για δεύτερη φορά στη Ρώμη λοιπόν.
Μια εμπειρία διττή. Εμπειρία ευχάριστη καθώς η πόλη αυτή είναι ένα ζωντανό μουσείο που δε χορταίνεις να το περπατάς, που σε κάθε γωνιά ανακαλύπτεις κάτι γοητευτικό.
Εμπειρία που σε θλίβει. Να τρως στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης, σε συνοικίες αντίστοιχες του Κολωνακιου ή σε περιοχές όπως το Σύνταγμα, η Πλάκα, του Ψυρρή και οι τιμές να είναι χαμηλότερες με την ποιότητα εμφανώς ανεβασμένη. Για το δε κρασί, η θλίψη μεγεθύνεται. Σε ταβερνεία που θα σνομπάραμε από την εμφάνιση τους, η λίστα κρασιών είναι κολοσσιαία. Οι δε τιμές τόσο τίμιες που δε διστάζεις να ανοίξεις δεύτερο μπουκάλι (ιδίως ως δεδηλωμένος οινόφιλος).
Συνοπτικά θα αναφέρω τι δοκιμάσαμε: Frascatti, Nero d' Avola από Σικελία, Montepulciano d' Abruzzo, Rosso di Montalcino, ένα Refosco 100%, και το κορυφαίο ανάμεσα τους Valpolicella Ripasso! Τιμές (στα εστιατόρια) κάτω 25 ευρώ. Αξίζει επίσης να αναφέρω ότι η λίστα κρασιών είχε τουλάχιστον 10 λευκά και 10 κόκκινα σε ποτήρι. Εννοείται οτι υπάρχουν αρκετές επιλογές στα ανώτερα Barbaresco, Brunello di Montalcino και φυσικά η κορωνίδα Barolo απο την ποικιλία Nebbiolo.
"Όπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει" (Γ. Σεφέρης).
Έτσι είναι, αλλά για να κάνω το συνήγορο του εξ'απο δώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει σοβαρή "οινική κουλτούρα". Αρχίζει να καλλιεργείται μεν δειλά δειλά, είναι σε νηπιακή φάση δε. Συνεπώς ο κάθεσ αστειάτορας (όπως λέμε εστιάτορας) δεν ρισκάρει να ανοίγει τα μπουκάλια του και κανείς να μην αγοράζει ποτήρι. Σε κάποια ψαγμένα πάντως στην Ελλάδα υπάρχει και σε ποτήρι, αλλά στις γνωστές "ελληνικ'ες τιμές".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς κάνεις και θίγεις το θέμα της οινικής κουλτούρας. Αυτό λείπει όντως. Στην Ιταλία οι μάγκες πηγαίνουν στις άφθονες enotecas, πίνουν ενα δυο ποτήρια, τσιμπάνε μεζεδάκια, συναναστρέφονται με φιλαράκια και δεν τους παίρνουν το scalp! Οπότε και οι ταβερνιάρηδες είναι ευχαριστημένοι που γίνεται κατανάλωση αλλά και οι οινόφιλοι που μπορούν να απολαμβάνουν αξιοπρεπώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα είναι πως θα διευρυνθεί αυτή η κουλτούρα; Θα υπάρξουν οι πεφωτισμένοι μαγαζάτορες που θα την προωθήσουν ή κάποιοι παθιασμένοι οινόφιλοι που θα τα απαιτούν από τους εστιάτορες; (μήπως θα χτυπούν στου κουφού την πόρτα;)
Προς το παρόν να απαιτήσουμε από τον Ανθίδη Tannat γιατί δεν μας βλέπω καλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή