Αξίζει τα λεφτά του;

Το κρασί Carmin de Peumo από το Concha Y Toro προέρχεται από την ποικιλία Carmenere η οποία καλλιεργείται "φανατικά" στην Χιλή. Πρόκειται για ένα ακριβό (για το βαλάντιο μου κρασί) μιας και κοστίζει περί τα 80 Ευρώ. Δεν συνηθίζω να αγοράζω τόσο ακριβά κρασιά αφενός γιατί είναι ακριβά για το εισόδημά μου, αφετέρου γιατί πιστεύω ότι μπορώ να τα υποκαταστήσω σε ένα βαθμό με αρκετά φθηνότερα.

Το συγκεκριμένο χιλιανό κρασί είναι πράγματι απολαυστικό. Σκούρο κόκκινο χρώμα, πυκνό σώμα, νόστιμες τανίνες, πολύ ισορροπημένη οξύτητα. Συνδύαζε πολύπλοκα αρώματα φρούτων και μπαχαρικών, καθώς και νότες σοκολάτας και καπνού. Μόνο σφάλμα μου ότι δεν το άφησα αρκετά στην καράφα. Πιστεύω ότι είχε να προσφέρει ακόμα περισσότερο.
Αξίζει τα λεφτά του; Εξαρτάται το εισόδημα....Πάντως άνετα θα μπορούσα να αντλήσω αντίστοιχη απόλαυση από ένα σαφώς οικονομικότερο ελληνικό κρασί όπως για παράδειγμα το Μικροκλίμα του Παπαϊωάννου, ή τα Anis Animus του Τσώλη, ή το Αυλοτόπι του Τσέλεπου ή το Syrah του Παύλιδη κλπ...

Καρυπίδης Syrah 2007

Το Syrah εσοδείας 2007 έχει σκούρο μαυρο-κόκκινο χρώμα. Όμορφη μύτη και στη γεύση αίσθηση μαρμελάδας φρούτων η οποία προσδίδει στο κρασί αρκετή γλυκάδα. Αισθητή και η παρουσία καπνού λόγω του περάσματος από βαρέλι, αλλά και υποψίες μαύρης σοκολάτας. Οι τανίνες έχουν μαλακώσει αρκετά σε σχέση με 2 χρόνια πριν που το είχαμε δοκιμάσει και είναι σαφώς βελτιωμένο...σχετικά υψηλή οξύτητα με μακρύ τελείωμα.

Βαθμολογία: 85/100

Winelist Μαρτίου από το Oinoscent

Τσέλεπος Αυλοτόπι 2005 & 2006

Το Cabernet Sauvignon του κτήματος Τσέλεπου που ξεχωρίζει στην ελληνική αγορά, όχι άδικα. Είναι ένα πολύ καλό cabernet sauvignon το οποίο έχει μείνει αρκετά στο βαρέλι και πλέον και στο μπουκάλι ώστε να ξεδιπλώσει όλη τη γευστική του πολυπλοκότητα και τέρψη. Το είχαμε ξαναδοκιμάσει πριν 3,5 σχεδόν χρόνια. Σήμερα το αποτέλεσμα είναι σαφώς ανώτερο. Έχει πυκνό κόκκινο χρώμα, ωραία φρουτώδη μύτη και γεύση που ισορροπεί αρμονικά μεταξύ φρούτων (κεράσι, δαμάσκηνο), μπαχαρικών (πιπέρια, βανίλια) και καπνού. Οι τανίνες καλοδουλεμένες, σώμα πυκνό, οξύτητα ισορροπημένη και μακρά επίγευση. Τι άλλο να θες από ένα κρασί...?

βαθμολογία   (2005): 92/100
                      (2006): 90/100

Wine pairing στο Τραπεζαρία

Μετά από καιρό επανακάμπτω κι ελπίζω να διαρκέσει.
Αφορμή η πρόσφατη εμπειρία ενός οινικού δείπνου στο εστιατόριο Τραπεζαρία στην περιοχή Μακρυγιάννη (ανάμεσα Καλλιρόης και Συγγρού). Στην πράξη ήταν η τρίτη φορά που δειπνήσαμε στο εν λόγω εστιατόριο. Λόγω φόρτου, αμέλειας ή οτιδήποτε άλλου, δεν είχα καταφέρει να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου από αυτές τις βραδιές. Αυτό το θεωρώ άδικο για το συγκεκριμένο μέρος.
Το Τραπεζαρία είναι ένα εστιατόριο με καταπληκτική κουζίνα. Gourmet αλλά όσο πρέπει και χωρίς τσιγγουνιές. Οι γεύσεις του είναι εξαιρετικές και αρκετά πρωτότυπες, κάτι το οποίο πάντα βρίσκω γοητευτικό στα εστιατόρια.
Η αρμονια η οποία επιτυγχάνει με τους διάφορους οίνους είναι επίσης εντυπωσιακή, πράγμα που έχω διαπιστώσει και τις τρεις φορές που έτυχε να παραβρεθώ σε wine pairing events. Τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια μου στο chef.
Η τελευταία βραδιά γινόταν με παρουσία του κτήματος Ντούγκου. Όλα τα πιάτα ήταν γευστικότατα.
Για το καλύτερο πιάτο είμαι ανάμεσα στην πάπια με το ξύδι βατόμουρο και στο κοτόπουλο με κουμ-κουάτ.
Τα κρασιά ήταν υπερ του δέοντος ικανοποιητικά. Τα δύο λευκά (Κτήμα Ντούγκος Sauvignon Blanc-Ροδίτης και Ακακίες fume Sauvignon Blanc-Ασυρτικό) πολύ ενδιαφέροντα και γοητευτικά. Η Ραψάνη ίσως η κορυφαία που κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά.
Ένα εστιατόριο υψηλής κλάσης που με έχει καταπλήξει πρωτίστως με τις γεύσεις που παρουσιάζει.

Οι δύο προηγούμενες βραδιές ήταν με το κτήμα Παυλίδη και με το κτήμα Αρβανιτίδη. Περί φαγητού δε χρειάζεται να σχολιάσω περαιτέρω. Αναφορικά στα κρασιά το κτήμα Παυλίδη ήταν για μια ακόμα φορά εξαίσιο και γενναιόδωρο με τα κρασιά που προσέφερε στην οινογνωσία. Κτήμα Λευκό, Ασύρτικο, Chardonnay, Syrah, Tempranillo. Όλα απολαυστικότατα.
Το κτήμα Αρβανιτίδη το οποίο ήταν ένα κτήμα που δεν γνώριζα, δυστυχώς δεν κέρδισε τις εντυπώσεις μου. Τα κρασιά τα οποία σέρβιρε ήταν σχετικά άτονα με εξαίρεση το Σορόκο. Τα ερυθρά ήταν ελαφριά και δεν προσέφεραν την απόλαυση που χρειάζεται ένα έντονο κυρίως πιάτο.