Αγκυροβολήσαμε στου κυρ Λευτέρη

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009. Στην Αττικήτα σύννεφα μαζεύονται και ξεσπάει νεροποντή. Απτόητοι κατηφορίζουμε στο κέντρο της Αθήνας. Η βροχή σταματάει, αλλά δε μπορούμε να αγκυροβολήσουμε στην ταράτσα με θέα την Ακρόπολη διότι όλα είναι βρεγμένα.
Βαρούλκο είναι ο μηχανισμός με τον οποίο γίνεται ο αγκυροβολισμός των αγκυρών. Από τις λιγοστές μου γνώσεις ιστιοπλοίας θυμάμαι ότι το λέγαμε και βίντσι.
Στις κάπως περισσότερες γνώσεις μου περί γαστρονομίας Βαρούλκο είναι το κορυφαίο εστιατόριο στο οποίο έχω γευματίσει.
Σαφώς και η εσωτερική αίθουσα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ταράτσα, αλλά προσωπικά προτιμώ να απολάυσω φαγητό παρά να βλέπω τον αττικό ουρανό κάπου με μέτριο φαγητό.
Δε διαλέξαμε τι θα φάμε, παρά ο chef πρότεινε να τον αφήσουμε να δημιουργήσει αυτός τη σειρά των πιάτων μας. Ήμασταν υπάκουοι. Μόνο το κρασί διάλεξα, για το οποίο ο νεαρός οινοχόος συγκατάνευσε. Παρεπιπτόντως, η λίστα κρασιών ήταν μακροσκελής, με έμφαση στον ελληνικό αμπελώνα και μάλιστα τα κρασιά αναφέρονταν με βάση τη χρονολογία τους κα τιμολογούνταν ανάλογα. Οι τιμές δε ήταν τιμιότατες, πράγμα που μου δημιούργησε υπερθετικές εντυπώσεις. Το σωστό εστιατόριο δεν υπερτιμολογεί τα κρασιά του.
Πρώτο πιάτο: Καβουροσαλάτα με αφρό μανταρινιού και χόρτα θαλάσσας (κοινώς φύκια). Εντυπωσιακό, δροσερό και αρμονικά δεμένο (ακόμα και τα φύκια)
Δεύτερο πιάτο: Φιλέτα λιθρινιού παναρισμένα σε χωριάτικο ψωμί με προζύμι συνοδευμένα από πουρέ μελιτζάνας. Ο πήχυς είχε αρχίσει να ανεβαίνει επικινδύνως. Το πιάτο μύριζε θάλασσα, το ψάρι εξαιρετικό αλλά εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο από το πανάρισμα. Το προζύμι "ακουγόταν" κανονικά. Ο δε πουρές μελιτζάνας με έκανε να εξωθήσω από τη μνήμη μου το οποιοδήποτε μελιτζανοειδές κατασκεύασμα έχω γευτεί στο παρελθόν. Παρόλο που ήταν λείος σαν μετάξι, η κάπνα της μελιτζάνας ήταν πανταχού παρούσα και στην οσμή και στη γεύση. Στην άκρη του πιάτου υπήρχε και μια υποψία φραμπουάζ.
Τρίτο πιάτο: Καλαμάρι al pesto σε κρούστα πατάτας . Η κλιμάκωση συνεχίστηκε. Το καλαμάρι κομμένα σε μικρές λωρίδες ήταν γευστικότατο, ο πιπεράτος βασιλικός έδενε απίστευτα και δημιουργούσε έναν εκρηκτικό συνδυασμό.
Τέταρτο πιάτο: Κριθαρότο με καραβίδα και λάδι τρούφας, σβησμένο με μοσχάτο Λήμνου. Ζουμερό και η καραβίδα εξαιρετική. Νο comment.
Ενώ έχουμε σχεδόν χορτάσει, θα πρέπει να αντέξουμε το πέμπτο πιάτο. Το πιάτο που έχει κάνει τον κύριο Λευτέρη Λαζάρου διάσημο εντός και εκτός συνόρων. Πεσκανδρίτσα με πουρέ καπνιστής πατάτας και πράσινου μήλου σε σάλτσα από τοματίνια Σαντορίνης. Δε θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω λιγότερο από τέλειο. Θεωρώ ότι η γευστική κορύφωση είχε επιτευχθεί. Μαγεία.
Για επιδόρπιο ούτε λόγος.
Τα παραπάνω συνοδεύτηκαν από μια Μαλαγουζιά του κτήματος Καραδήμου από την Αταλάντη, χρονολογίας 2007. Μέτρια ένταση, μέτρια οξύτητα, αρωματική αλλά όχι με τα συνηθισμένα για Μαλαγουζια. Περισσότερο βοτανική θα τη χαρακτήριζα και σαφώς ιδιαίτερη. Πέρασμα από βαρέλι για τέσσερις μήνες. Πολύ καλή προσπάθεια από ένα άγνωστο για μένα κτήμα.
Το αστέρι Michelen πιστεύω ότι άκρως δικαίως έχει απονεμηθεί στο Βαρούλκο του κυρίου Λαζάρου.